Ludwik Posadzy

---

Życiorys

Ludwik Posadzy to postać, która z niewielu stała się osobnością istotną w polskiej myśli naukowej i pedagogicznej. Urodził się w Inowrocławiu, w tej samej dzielnicy, co Jan Kasprowicz, zaledwie osiemnaście lat później. Pochodził ze skromnej rodziny chłopskiej, a swoją edukację rozpoczął w miejscowym gimnazjum, gdzie zdobył maturę w 1899 roku. Następnie udał się do Berlina, aby kontynuować studia, wybierając kierunki takie jak filozofia, filologia polska oraz historia. W tym czasie szczególną uwagę poświęcił filozofii dziejów, wyraźnie inspirowany mesjanizmem Adama Mickiewicza.

W trakcie swoich studiów aktywnie działał w Towarzystwie Naukowym Studentów Polskich, co niestety zakończyło się relegowaniem go z uczelni tuż przed finalnym egzaminem. W 1906 roku uzyskał tytuł doktora na Uniwersytecie Wilhelma w Münsterze, prezentując pracę zatytułowaną Der entwicklungsgeschichtliche Gedanke bei Herder. Po tym wydarzeniu, osiedlił się w Poznaniu, gdzie z zaangażowaniem podjął się tajnego nauczania, a także organizacji wykładów dla inteligencji, głównie w obszarze historii i literatury polskiej.

W 1908 roku Posadzy udał się w podróż do Paryża i Londynu w ramach stypendium, gdzie rozwijał swoje umiejętności oraz zdobywał nową wiedzę. W efekcie tej podróży, w 1909 roku, opublikował swoje główne dzieło historiozoficzne zatytułowane O posłannictwie narodów europejskich. Pomysły do filozofii dziejów Francji, Niemiec i Polski. Powrót do kraju zbiegł się z przejawem trudności, gdyż był zmuszony przenieść się do zaboru austriackiego z uwagi na prześladowania przez pruską policję. To w Krakowie nawiązał współpracę z miejscowym środowiskiem naukowym, w tym z wybitnymi postaciami, takimi jak Wincenty Lutosławski i Stanisław Pigoń.

Między 1912 a 1914 rokiem Posadzy odbył podróż do Włoch i Szwajcarii, gdzie badał nowoczesne metody kształcenia. Po powrocie zaangażował się w warszawski cykl wykładowy w Seminarium dla Nauczycielek Ludowych oraz Ochroniarek Stefanii Marciszewskiej. W wyniku wybuchu I wojny światowej został internowany przez Rosjan i wraz z żoną, z którą zawarł związek małżeński w 1914 roku, został zesłany do Kazania. Tam prowadził sierociniec dla polskich dzieci, aż do roku 1919.

W 1920 roku Posadzy wrócił do Poznania i przez trzy lata prowadził kursy oświatowe na zlecenie lokalnego kuratorium. Od 1923 pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej, kontynuując swoją działalność edukacyjną i badawczą, a także zajmując się publicystyką oraz wydawaniem książek. Wśród jego publikacji znajduje się dzieło Augusta Cieszkowskiego O ochronach wiejskich, do którego napisał własną przedmowę, oraz tłumaczenie na język polski Krótkiej opowieści o Antychryście autorstwa Włodzimierza Sołowiowa (1924).

W 1937 roku, w ramach przygotowań do habilitacji, opracował pracę zatytułowaną Poglądy pedagogiczne Adama Mickiewicza, która została wydana w 1938 roku przez Księgarnię św. Wojciecha. Po wybuchu II wojny światowej niestety jego losy przybrały tragiczny obrót. Został aresztowany przez gestapo i stracił życie w poznańskim Forcie VII w listopadzie 1939 roku. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya w Poznaniu.

Dzieła

W twórczości Ludwika Posadzy można odnaleźć wiele istotnych dzieł, które odsłaniają jego myśli i poglądy na różnorodne tematy. Wśród nich wyróżniają się:

• poglądy pedagogiczne Adama Mickiewicza, wydane w 1938 roku,
• Powiastki i bajki, które powstały w 1934 roku, gdzie był współautorem,
• Odrodzić Polskę w Chrystusie: zagadnienia religijne, wychowawcze i społeczne z 1928 roku,
• Polska nie ma czasu czekać, książka wydana w 1926 roku,
• Nieznane listy Adama Mickiewicza do Konstancji Łubieńskiej, opracowanie z 1924 roku,
• O posłannictwie narodów europejskich: pomysły do filozofii dziejów Francyi, Niemiec i Polski z 1909 roku.

Każde z tych dzieł wnosi coś cennego do polskiej literatury i pedagogiki, ukazując bogactwo intelektualne oraz społeczne przemyślenia Posadzy przed jego wiekiem.

---

Oceń: Ludwik Posadzy

---