Zenon Kosidowski

---

Życie i twórczość

Zenon Kosidowski był uznawanym twórcą polskiej literatury, a jego życie i działalność artystyczna miały miejsce w niezwykle burzliwej epoce. Urodził się jako syn Antoniego oraz Walentyny z domu Fiedler, a jego urodziny przypadają na rok 1863. Po ukończeniu Gimnazjum Klasycznego w Poznaniu, zdecydował się na służbę w armii pruskiej, gdzie walczył między innymi pod Verdun. Jednak w związku z wysokim poczuciem patriotyzmu, zdezerterował, aby wziąć udział w powstaniu wielkopolskim.

W okresie od 1919 do 1922 roku kształcił się na Uniwersytecie Poznańskim oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie podjął studia w zakresie germanistyki i polonistyki. W międzyczasie współredagował czasopismo ekspresjonistów „Zdrój”, które to pismo stało się platformą dla wielu jego literackich debiutów. W 1919 roku, po przeprowadzce do Poznania, zadebiutował jako poeta.

Po rozpoczęciu pracy jako polonista w łódzkiej szkole średniej, jego kariera nabrała tempa. Od 1928 roku do 1939 roku pełnił rolę redaktora oraz dyrektora poznańskiej rozgłośni Polskiego Radia. Dodatkowo w latach 1933-1938 był prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich w Poznaniu, znacząco przyczyniając się do organizacji cotygodniowych Czwartków Literacko-Artystycznych.

Po wybuchu II wojny światowej Kosidowski opuścił Polskę, docierając najpierw do Portugalii, a później do Stanów Zjednoczonych, gdzie spędził lata 1939–1951. W tym czasie wykładał historię kultury polskiej na uniwersytecie w Los Angeles w latach 1945–1949 oraz redagował „Tygodnik Polski” między 1942 a 1943 rokiem. Od 1950 roku redagował pismo ambasady polskiej w Waszyngtonie, „Poland of Today”.

W 1922 roku ukazał się jego debiutancki tomik poezji zatytułowany „Szalony łowca”, a w 1928 roku wydał „Artystyczne słuchowisko radiowe”. Kolejne lata przyniosły mu uznanie z tytułem „Fakty i złudy” w 1931 roku. Inne jego dzieła to m.in. „Poemat o Stanisławie Wysockiej” z 1930 roku oraz dramat „Pożar” z 1927 roku.

• Gdy słońce było bogiem (1956),
• Królestwo złotych łez (1960),
• Opowieści biblijne (1963, w 1968 wydana także w ZSRR w języku ukraińskim jako Biblijni opowidi),
• Rumaki Lizypa (1965),
• Opowieści ewangelistów (1979 Warszawa: Iskry; wydana pośmiertnie w ZSRR w języku rosyjskim w 1979, a także w 1977 jako Сказания евангелистов Москва, Политиздат, na podstawie pierwotnej publikacji polskiej na łamach „Dookoła Świata”, 1973–1975).

W swoich książkach „Opowieści biblijne” i „Opowieści ewangelistów” przedstawiał biblijne wydarzenia z krytycznego oraz sceptycznego punktu widzenia, nie podważając jednak historyczności wielu biblijnych postaci, w tym Jezusa z Nazaretu. Jego twórczość została przetłumaczona na wiele języków, w tym bułgarski, chiński, czeski, litewski, łotewski, mołdawski, rosyjski, rumuński, serbsko-chorwacki, słowacki, ukraiński oraz węgierski.

Po powrocie do Polski w 1951 roku, Kosidowski kontynuował pisanie, a jego wkład w literaturę jest nieoceniony. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze B 35-7-9. Jego dzieła nadal inspirują i są badane przez kolejne pokolenia badaczy i miłośników literatury.

Ordery i odznaczenia

Zenon Kosidowski, będący postacią o bogatym dorobku, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami w swojej karierze. Wśród jego osiągnięć można wyróżnić następujące wyróżnienia:

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1978 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1965 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 9 listopada 1931 roku,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej, wydany w 1977 roku,
• Srebrny Wawrzyn Akademicki, przyznany 5 listopada 1935 roku,
• Odznaka Honorowa Miasta Poznania, zdobyta w 1971 roku.

Nagrody

Zenon Kosidowski otrzymał szereg prestiżowych wyróżnień, które odzwierciedlają jego osiągnięcia oraz znaczenie w dziedzinie kultury i sztuki. Do najważniejszych nagród, które zdobył, należą:

• Nagroda Państwowa II stopnia (1964),
• Nagroda Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej (1965).

---

Oceń: Zenon Kosidowski

---