Janusz Kubicki (aktor)

---

Życiorys

Janusz Kubicki jest znaczącą postacią w polskim teatrze. W 1957 roku zakończył swoją edukację aktorską na PWST w Łodzi. Jego debiut teatralny miał miejsce 29 września 1957 roku, kiedy to zagrał rolę Mateo Dara w sztuce Ciemności kryją ziemię napisaną przez Jerzego Andrzejewskiego, w reżyserii Kazimierza Dejmka, w Teatrze Nowym w Łodzi.

Przez całą swoją karierę Janusz Kubicki występował na deskach łódzkiego Teatru Nowego w latach od 1957 do 1965 oraz od 1976 do 1991, a także w Teatrze Powszechnym w okresie 1965–1976 i 1991–1996. Choć w 1996 roku przeszedł na emeryturę, nie przestał brać udziału w spektaklach w łódzkim Teatrze Powszechnym, nadal aktywnie uczestnicząc w życiu teatralnym.

W jego dorobku artystycznym znalazły się także występy w Teatrze Telewizji. Zagrał m.in. w takich spektaklach jak Czerwone i czarne autorstwa Stendhala w reżyserii Romana Sykały (1968), Cienie według Michaiła Sałtykowa-Szczedrina w reżyserii Zbigniewa Kuźmińskiego (1970), Henryk V Williama Szekspira w wykonaniu Macieja Zenona Bordowicza (1970), Henryk VI na łowach w reżyserii Bogdana Baera (1981), Egzylia Jerzego Jesionowskiego w reżyserii Jerzego Hutka (1987) oraz w Sądzie nad Brzozowskim Grzegorza Królikiewicza, gdzie odgrywał rolę Bobrowskiego (1992) oraz w Ptakach Jerzego Szaniawskiego w reżyserii Marka Gracza, grając postać radnego Sylwestra (1993).

Życie prywatne

Janusz Kubicki był mężem utalentowanej aktorki Alicji Zommer. Para ta miała syna, Macieja Kubickiego, który rozwija swoje zdolności w dziedzinie scenografii.

Występy sceniczne (wybór)

Janusz Kubicki to postać, która odznacza się znaczącymi osiągnięciami w teatralnym świecie. Jego kariera artystyczna obejmowała szereg niezapomnianych występów. Poniżej przedstawiamy wybrane z nich, które ilustrują jego talent oraz umiejętności aktorskie:

• w małym domku Tadeusza Rittnera w reżyserii Adama Daniewicza – doktor (1956),
• człowiek i cień Eugeniusza Szwarca w reżyserii Marii Kaniewskiej – premier (1957),
• ciemności kryją ziemię Jerzego Andrzejewskiego w reżyserii Kazimierza Dejmka – Mateo Dara (1957),
• wizyta starszej pani Friedricha Dürrenmatta w reżyserii Kazimierza Dejmka – dziennikarz II, obywatel miasta Gullen (1958),
• żywot Józefa Mikołaja Reja w reżyserii Kazimierza Dejmka – młodzieniec; wielbłąd (1958),
• dwaj panicze z Werony Williama Szekspira w reżyserii Janusza Kłosińskiego – Walencjo (1958),
• Barbara Radziwiłłówna Alojzego Felińskiego w reżyserii Kazimierza Dejmka – poseł (1958),
• akropolis Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Kazimierza Dejmka – strażnik (1959),
• śmierć komiwojażera Arthura Millera w reżyserii Janusza Warmińskiego – Happy (1960),
• hamlet Williama Szekspira w reżyserii Janusza Warmińskiego – Laertes, Rosenkranc (1960),
• juliusz Cezar Williama Szekspira w reżyserii Kazimierza Dejmka – Treboniusz (1960),
• opera za trzy grosze Bertolta Brechta w reżyserii Jakuba Rotbauma – Mackie Majcher (1961),
• pan Damazy Józefa Blizińskiego w reżyserii Stanisława Łapińskiego – Seweryn (1961),
• skandal w Hellbergu Jerzego Broszkiewicza w reżyserii Wojciecha Pilarskiego – Seweryn (1962),
• cyrano de Bergerac Edmonda Rostanda w reżyserii Tadeusza Minca – baron Chrystian de Neuvillette (1963),
• księżniczka Turandot Carlo Gozzi w reżyserii Józefa Grudy – Truffaldino (1963),
• wieczny małżonek Fiodora Dostojewskiego w reżyserii Stanisława Brejdyganta – Aleksiej Wielczaninow (1964),
• Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Romana Sykały – guślarz; duch; diabeł II (1965),
• życie Galileusza Bertolta Brechta w reżyserii Tadeusza Minca – Kardynał Bellarmin (1965),
• klub kawalerów Michała Bałuckiego w reżyserii Jerzego Wróblewskiego – Nieśmiałowski (1967),
• henryk V Williama Szekspira w reżyserii Macieja Zenona Bordowicza – Delfin (1970),
• dobroczyńca Ireneusza Iredyńskiego w reżyserii Mirosława Szonerta – Laluś (1971),
• król Lear Williama Szekspira w reżyserii Macieja Z. Bordowicza – Edmund (1971),
• kotka na rozpalonym blaszanym dachu Tennessee Williamsa w reżyserii Jerzego Hoffmana – Brick (1972),
• maria Izaaka Babla w reżyserii Mirosława Szonerta – Sergiusz Golicyn (1974),
• szwejk Jaroslava Haška w reżyserii Janusza Zaorskiego – pułkownik Schreider; pułkownik Kraus (1974),
• cień Wojciecha Młynarskiego w reżyserii Kazimierza Dejmka – Cezary Borgia (1977),
• zemsta Aleksandra Fredry w reżyserii Kazimierza Dejmka – Papkin (1978),
• opowieść zimowa Williama Szekspira w reżyserii Krystyny Skuszanki – czas; Autolik (1979),
• pan Jowialski Aleksandra Fredry w reżyserii Jerzego Kreczmara – Janusz (1980),
• miarka za miarkę Williama Szekspira w reżyserii Wandy Laskowskiej – Angelo (1982),
• damy i huzary Aleksandra Fredry w reżyserii Ludwika Benoit – rotmistrz (1982),
• terroryści Ireneusza Iredyńskiego w reżyserii Jana Bratkowskiego – minister (1982),
• tango Sławomira Mrożka w reżyserii Wojciecha Pilarskiego – Stomil (1983),
• rodzina Antoniego Słonimskiego w reżyserii Edwarda Dziewońskiego – Tomasz Lekcicki (1983),
• pierwszy dzień wolności Leona Kruczkowskiego w reżyserii Wojciecha Pilarskiego – Anzelm (1984),
• burza Williama Szekspira w reżyserii Jana Bratkowskiego – Antonio (1986),
• dożywocie Aleksandra Fredry w reżyserii Ludwika Benoit – doktor Hugo (1989),
• kordian Juliusza Słowackiego w reżyserii Jerzego Hutka – papież (1989),
• ratuj się kto może Raya Cooneya w reżyserii Wojciecha Adamczyka – inspektor Throughton (1992),
• miłość i gniew Johna Osborne’a w reżyserii Jerzego Schejbala – pułkownik Radfern (1992),
• antygona Sofoklesa w reżyserii Macieja Korwina – Kreon (1993),
• czarodziej z krainy Oz według Lymana Franka Bauma w reżyserii Janiny Niesobskiej – profesor Magus, czarodziej z krainy Oz (1996),
• balladyna Juliusza Słowackiego w reżyserii Wojciecha Adamczyka – kanclerz (1998),
• śluby panieńskie Aleksandra Fredry w reżyserii Marcina Sławińskiego – Jan (2005).

Filmografia

Janusz Kubicki zrealizował wiele ról filmowych, wykazując się szerokim zakresem umiejętności aktorskich. Oto przegląd wybranych produkcji, w których wystąpił:

• Gubernator (1965) – naukowiec Lara,
• Śmierć w środkowym pokoju (1965) – żandarm,
• Stawka większa niż życie (serial telewizyjny) (1968) – gestapowiec Fritz, brat Erika (odc. 2. Hotel Excelsior),
• Szklana kula (1972) – mężczyzna obserwujący egzamin Ireny do PWST,
• Biohazard (1977) – doktor Berthold,
• Lalka (serial telewizyjny) (1977) – żydowski licytant,
• Palace Hotel (1977) – redaktor naczelny,
• Życie na gorąco (serial telewizyjny) (1978) – jubiler Wron, mężczyzna podwożący Wormanna vel Ildmanna z granicy (odc. 1. Budapeszt),
• Ojciec królowej (1979) – minister de Croissy,
• Vabank (1981) – aktor Turwid,
• Vabank II, czyli riposta (1984) – aktor grający policjanta,
• Skarga (1991) – prokurator,
• Tu stoję… (1993) – prokurator przesłuchujący Jabłońskiego,
• Kolos (1993) – sędzia,
• Paradoks (2012) – Zygmunt Bakalarczyk (odc. 5).

Każda z tych ról pokazuje jego zdolność do wcielania się w różnorodne postacie, a także umiejętność przekazywania emocji na ekranie.

Odznaczenia i nagrody

Janusz Kubicki, znany z wybitnych osiągnięć w dziedzinie sztuki aktorskiej, zdobył liczne odznaczenia i nagrody, które potwierdzają jego talent oraz zaangażowanie w rozwój kultury. Oto lista wyróżnień, które przyznano mu na przestrzeni lat:

• Złoty Krzyż Zasługi w 1975 roku,
• Odznaka Zasłużony Działacz Kultury w 1967 roku,
• Odznaka Honorowa Miasta Łodzi w 1967 roku,
• Nagroda wojewody łódzkiego w 1996 roku.

---

Oceń: Janusz Kubicki (aktor)

---