Kazimierz Józef Dratwiński to wybitna postać w historii Polski, który przyszedł na świat 4 marca 1893 roku w Mątwach. Był on nie tylko porucznikiem piechoty Wojska Polskiego, ale także zafascynowanym działaczem niepodległościowym.
Dratwiński zapisał się złotymi zgłoskami w pamięci narodu, jako kawaler Orderu Virtuti Militari, co świadczy o jego odwadze i wyjątkowych dokonaniach na polu walki. Niestety, jego życie zakończyło się 20 sierpnia 1920 roku w Warszawie, ale jego dziedzictwo trwa nadal w sercach Polaków.
Życiorys
Kazimierz Dratwiński przyszedł na świat 4 marca 1893 roku w Mątwach, które obecnie są częścią Inowrocławia. Był synem Franciszka, który pełnił funkcję kierownika ruchu, oraz Wiktorii z Kowalskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej w rodzinnym mieście, młody Kazimierz udał się do Dessau, ówczesnego centrum Księstwa Anhaltu, gdzie rozpoczął naukę w wyższej szkole realnej. W dniu 13 sierpnia 1914 roku zdał tam egzamin maturalny.
W tym samym roku został powołany do armii niemieckiej, gdzie ukończył kurs oficerski w Spandau. Po wojnie, w 1918 roku, został zdemobilizowany z wojska w stopniu podporucznika. Po powrocie do Kujaw, w Kruszwicy współorganizował oddziały powstańcze, będąc aktywnym uczestnikiem walk o Łabiszyn.
W nowo powstałym 5 pułku Strzelców Wielkopolskich objął dowództwo nad III batalionem, a z dniem 1919 roku został mianowany porucznikiem. Brał udział w rewindykacji Pomorza, a następnie z macierzystym pułkiem trafił na front ukraiński oraz litewsko-białoruski. W trakcie odwrotu, w obliczu trudnych okoliczności, dzielił trudy z żołnierzami, starając się podnieść ich morale.
Walcząc pod Warszawą, wykazał się odwagą i determinacją, będąc w stanie wziąć odpowiedzialność za morale swoich podwładnych. Podczas obrony Warszawy jego batalion bronił kluczowych pozycji w rejonie Wiązownej. Nocą z 17 na 18 sierpnia 1920 roku poprowadził atak na nieprzyjacielskie okopy, gdzie udało mu się zdobyć pozycje, wziąć jeńców oraz zdobyć tabory, jednak w wyniku walki został ciężko ranny. Niestety, 20 sierpnia 1920 roku zmarł w szpitalu w Warszawie.
Kazimierz Dratwiński został pochowany 29 sierpnia 1920 roku w Inowrocławiu. Pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za jego bohaterskie czyny. W uzasadnieniu wniosku zaznaczono, że był jednym z najdzielniejszych oficerów swojego pułku, a jego nadzwyczajna brawura i odwaga stanowiły wzór dla podwładnych. W wyniku zasług został także awansowany pośmiertnie na stopień kapitana.
Ordery i odznaczenia
Kazimierz Dratwiński był osobą uhonorowaną wieloma odznaczeniami, które świadczyły o jego niezwykłej postawie oraz zaangażowaniu w walkę o wolność kraju. Jego osiągnięcia zostały docenione poprzez:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 352 – przyznany pośmiertnie 13 maja 1921,
- Krzyż Niepodległości – nadany pośmiertnie 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Przypisy
- M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28.05.1921 r., s. 994.
- a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 34.
- a b Kolekcja ↓, s. 4.
- Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- Kolekcja ↓, s. 1, 4.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Leon Starybrat | Tadeusz Szczepanowski | Hans Jeschonnek | Marian Słowiński | Witold Krzymiński | Florian Cerkaski | Julian Siedlecki | Andrzej Przekwas | Janusz Halak | Jan Dziedzic | Bronisław Przygodziński | Włodzimierz RadajewskiOceń: Kazimierz Dratwiński