Kazimierz Bonawentura Nowakowski to postać, która zapisała się w historii jako wybitny polski lekarz chirurg. Urodził się 14 lipca 1879 roku w Inowrocławiu, miejscu, które odegrało ważną rolę w jego wczesnym życiu oraz edukacji.
Jego kariera medyczna była nie tylko poświęceniem w służbie zdrowia, lecz również dovysłania swoją wiedzą i umiejętnościami w trudnych latach, kiedy Polska przechodziła różne zawirowania polityczne.
Nowakowski, będąc pułkownikiem lekarzem Wojska Polskiego, oddał swoje życie dla kraju, wypełniając swój obowiązek z niezwykłą pasją i oddaniem. Zmarł 26 kwietnia 1952 roku w Poznaniu, a jego wkład w medycynę oraz działalność wojskową pozostaje ceniony do dziś.
Życiorys
„Kazimierz Bonawentura Nowakowski był synem kupca Kazimierza oraz Anny z Perlińskich. Jego edukacja rozpoczęła się w gimnazjalnych murach Inowrocławia, a następnie kontynuował naukę w Chełmnie. Później zdecydował się na studia z zakresu medycyny, które odbył w takich miastach jak Heidelberg, Berlin, Wrocław, Monachium oraz Lipsk, gdzie w 1906 roku uzyskał doktorat. W latach 1905–1910 miał okazję specjalizować się w chirurgii w Poznaniu, Lipsku, Berlinie i Kolonii.
W 1910 roku, Nowakowski rozpoczął praktykę lekarską w Poznaniu. W okresie 1914–1917 pracował jako chirurg w niemieckich szpitalach polowych. Jako naczelny chirurg szpitali fortecznych, posiadając stopień majora, podpułkownika i pułkownika, uczestniczył aktywnie w powstaniu wielkopolskim.
Między 1918 a 1922 rokiem był członkiem zarządu, jak również współzałożycielem okręgu PCK. W latach 1912–1920 pełnił rolę sekretarza, a następnie wiceprezesa Wydziału Lekarskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W latach 1919–1923 był naczelnym chirurgiem Szpitala Przemienienia Pańskiego, a z przerwą wojenną do 1952 roku ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Miejskiego w Poznaniu. W 1923 roku uzyskał habilitację, a od 1924 roku prowadził wykłady z chirurgii ogólnej na Uniwersytecie Poznańskim.
W latach 1924–1931 był pięciokrotnie delegatem docentów w Radzie Wydziałowej UP. W 1934 roku, jako oficer pospolitego ruszenia, był nadzorowany przez Powiatową Komendę Uzupełnień Poznań Miasto z przydziałem mobilizacyjnym do Kadry Zapasowej 4 Szpitala Okręgowego w Łodzi. W czerwcu 1939 roku złożono wniosek o mianowanie go profesorem tytularnym chirurgii i w 1945 roku otrzymał tę nominację.
W obliczu wojny, w odpowiedzi na polecenie władz wojskowych, pozostając jako jedyny chirurg w szpitalu we wrześniu 1939 roku, został osadzony w Forcie VII. Zarzuty dotyczyły jego działalności dydaktycznej oraz zaangażowania w powstanie wielkopolskie. Po zwolnieniu, w czerwcu 1940 roku, pracował kolejno w Ostrowcu Świętokrzyskim, Skarżysku, Radomiu oraz na filii Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich w Kielcach. Powrócił do Poznania w 1945 roku, gdzie kontynuował swoją działalność chirurgiczną i dydaktyczną w Szpitalu Miejskim.
Nowakowski był uważany za znakomitego chirurga, który zdobył olbrzymie doświadczenie kliniczne, kształcąc około dwudziestu wybitnych chirurgów. Zmarł 26 kwietnia 1952 roku w Poznaniu, a jego miejsce spoczynku to Cmentarz Junikowski w Poznaniu (pole 6, kwatera 3-12). Jego dorobek i osobę upamiętnia także Głaz Kazimierza Nowakowskiego.
11 stycznia 1910 roku ożenił się z Janiną Mieczkowską h. Bończa, córką Augusta, z którą doczekał się pięciu synów: Jerzego, lekarza, Zygmunta, profesora prawa, oraz Michała, Kazimierza i Andrzeja, inżynierów.
Przypisy
- Pomniki Poznania. Głaz Kazimierza Nowakowskiego. www.pomnikipoznania.pl. [dostęp 26.02.2024 r.]
- Kazimierz Nowakowski – miejsce pochówku na Junikowie w Poznaniu [dostęp 04.07.2020 r.]
- M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 301, 760.
- a b c d Gąsiorowski, Topolski 1981, s. 519.
- a b c d e Łoza 1938, s. 526.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Alicja Graczykowska-Koczorowska | Małgorzata Kotwicka | Jerzy Woy-WojciechowskiOceń: Kazimierz Bonawentura Nowakowski